Ludzie mawiają, że nie chcą wracać do swojej przeszłości, że nie chcą rozgrzebywać starych ran, że chcą o wszystkim zapomnieć. Nie chcą opowiadać i rozmawiać o swojej historii. Niestety dzieję się tak że dawne, niespełnione potrzeby, nieopłakane smutki, niewykrzyczana złość, niespełnione nadzieje nie znikają. One mogą nie istnieć świadomie, mogą być pomijane werbalnie, ale są, towarzyszą nam cały czas. Przejawiają się w ciele w postaci napięć, jako trudności w związkach, w wysiłku jaki musimy wkładać w hamowanie frustracji, we wszechobecnym smutku, niejasnych sytuacjach/pretensjach. Możliwe że w przebłyskach naszej świadomości pojawiają się wtedy pytania: Dlaczego ja to sobie robię? O co mi chodzi? Czemu tak się zachowuję skoro wiem, że to przecież nie jest ok.

Dzieje się tak ponieważ głęboko nas żyje małe zranione dziecko, mały chłopiec lub mała dziewczynka, którzy doświadczali w dzieciństwie cierpienia. Może ten chłopiec starał się chronić przed czymś swoją mamę albo spełniać jej oczekiwania by w ten sposób zasłużyć na jej czułość, uwagę, miłość. A może ta dziewczynka ze wszystkich swoich sił starała się być grzeczną, bo tylko wtedy wtedy  jej mama lub tata ją zauważali i obdarzali  akceptacją. Być może w domu był problem z alkoholem lub przemoc, a może po prostu brakowało miłości? Jakkolwiek było w Twoim przypadku, ta historia potrzebuje zostać uznana – być może razem z nią porzuciłeś/łaś kawałek siebie i teraz czas po tę część wrócić.